|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 18
Met onbeschrijfelijke geestdrift werd deze verschijning door het
volk begroet, want ieder had zich ge�rgerd aan de trotsche woorden
van den stuggen edelman. En, al wist men niet, wie die fiere ridder
was, toch gunde ieder hem gaarne de overwinning. Hij reed, gevolgd
door zijn schildknaap, die ook het vizier gesloten hield, naar den
wapenkoning en sprak:
"Ik, genaamd de Onbekende Ridder met de gele Handschoen, verklaar
ter eere van Jonkvrouw van Arkel de uitdaging van Heer Hendrik van
Vianen aan te nemen."
Daarop plaatsten de beide ridders zich op een grooten afstand van
elkander en maakten zich strijdvaardig.
Er heerschte eene doodsche stilte onder de menigte. Ieder was vol
spanning, hoe deze kamp zou eindigen, en die spanning werd bovendien
nog geprikkeld door het geheimzinnige van dien vreemdeling.
Daar gaf de jonge bruid het teeken en de kamprechter riep met luide
stem:
"Laisser aller!" (Laat begaan.)
De ruiters drukten de sporen in de zijden hunner paarden en reden
met eene ongekende vaart op elkander in. 't Was, alsof zij elkander
verpletteren wilden. Al bij den eersten schok bleek het Vianen,
dat hij, zooal niet zijn meester, dan toch stellig zijne evenknie
gevonden had, want de Onbekende bleef rechtop in den zadel zitten,
terwijl hij zelf slechts met moeite zijn evenwicht bewaren kon en zijne
glavie tot aan zijne hand toe scheurde. Een daverend gejuich, waaraan
bijna geen einde scheen te zullen komen, steeg uit het volk op. De
ridders zwaaiden met hunne speren, de jonk- en edelvrouwen waren van
hare zitplaatsen opgestaan en juichten den Onbekende toe. Honderden
kleinigheden, meest sieraden, werden hem toegeworpen. Met een
hoffelijke buiging reed hij terug, om zich tot een nieuwen aanval
gereed te maken. Ook Vianen deed dat,--doch geprikkeld door de
toeju�chingen, die zijn tegenstander ten deel vielen, met woede in
het hart. Daar vlogen zij opnieuw op elkaar in, zoo mogelijk nog
woester dan te voren, en weer met denzelfden uitslag. De Onbekende
hield stand als eene rots, Vianen bleef, terwijl de speer aan zijne
hand ontviel, slechts met groote moeite in den zadel. De geestdrift
van de toeschouwers klom tot uitbundige op gewondenheid. Aan het
gejubel kwam schier geen einde. Verbitterd trok Vianen zijn zwaard. De
Onbekende deed evenzoo, en nu zag men eene kracht en behendigheid
ontwikkelen, zooals misschien nog nooit op eenig tournooiveld te
bewonderen was geweest. Onophoudelijk kletterden de slagen op helm of
schild. Onstuimig drongen de vurige rossen met snuivende neusgaten
op elkander in. Stofwolken maakten hen bijna onzichtbaar. Daar ging
plotseling een kreet op uit de menigte, die weldra in een eindeloos
gejuich en gejubel overging.
De Onbekende sloeg den Heer van Vianen het schild in twee�n en het
zwaard uit de hand. Door den schok wankelde de Onoverwinnelijke in
den zadel, en met een zwaren slag viel hij op den grond.
De Onoverwinnelijke was voor het eerst overwonnen.
"Eere den Overwinnaar! Eere den Onbekende!" juichte het volk. Men
zwaaide met stokken en doeken, de muziek schetterde, de lucht daverde
van het gejubel.
"Eere den Onbekende! Eere Heer Gijsbrecht van IJselstein!" schreeuwde
Fulco, die met ademlooze spanning het gevecht gevolgd had.
"Eere Gijsbrecht van IJselstein, den dapperste onder de ridders!"
Daar sloeg de Ridder zijn vizier op, en waarlijk, niemand anders dan
Gijsbrecht van IJselstein had den Heer van Vianen overwonnen.
Nieuw gejubel, nieuw gejuich! De ridders voegden zich achter hem
en reden met hem het strijdperk rond. Daarna hielden zij stil voor
Jonkvrouw Bertha van Arkel.
Gijsbrecht knielde voor haar neder en ontving uit de handen zijner
bruid den prijs, die voor den overwinnaar was uitgeloofd. Hoe blonken
hare oogen daarbij van edelen trots op haar bruidegom, hoe fier klopte
haar het hart bij de daverende toejuichingen, die hem ten deel vielen,
hoe innig bewonderde zij thans haar jongen echtgenoot!
Onder het schetteren van bazuinen en klaroenen keerden de edelen
naar den burcht terug, waar zij zich van hunne zware rustingen
ontdeden en die verwisselden voor sierlijke lijfrokken en kostbare
mantels. Nauwelijks waren zij daarmede gereed, of reeds werd het
teeken gegeven, om aan den feestdisch te verschijnen.
Previous Page
| Next Page
|
|