|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 9
* * * * *
De eerste morgenschemer doordringt den vluchtenden nacht en Elizabeth
onderscheidt nu op korten afstand boven 't zwarte water van de hier
uiterst smalle gracht, een rond brugje waarover een vage gestalte
schuift, die als een schim aanglijdt en weer verdwijnt. Verdwijnt, ziet
ze--daar de bark hier juist een hoek ombuigt--in een benauwend-nauw
straatje met in't midden een enkele, troebele lantaarn. En w��r....
gluipt een grauwe gedaante, als een spookverschijning, de andere na.
"Is dit een donkere droom?" Het doet haar denken aan 't Amsterdamsch
kolkje; bij avond van dezelfde lugubere pracht.
De gondel komt nu in wijder water en glijdt langs Kerken en Musea,
langs een groentenmarkt waar ze al bezig zijn de groenten en
vruchten--opgestapeld op den grond--op houten schraagtafels te
rangschikken, terwijl op de steenen, een grauwe zak onder 't hoofd, een
paar mannen nog liggen te slapen.
De roeier vertraagt zijn vaart en eer de volgende gondels, die hen nu
langzamerhand inhalen, aan hen voorbijvaren, verbergt Elizabeth den
Pierrot weer in den zijden doek.
--Addio Piero! A revederci--guitigt de gondelier, met een glimlach naar
de vrouw die hij voor de laatste maal roeit.
In 't Canale Grande gaat ze voorbij aan Palazzo Vendramin, waar Wagner
werd uitgedragen in de bebloemde gondel, die de kist zou ontvangen
waarin de Meester rustte, het hoofd op de liefde-peluw door Cosima hem
meegegeven in den dood: haar haren, die hij zoozeer had liefgehad. En
daar.... het andere huis, waar hij de derde acte van Tristan
componeerde.
"Casa d'Annunzio!" waarschuwt de gondelier en dan, wijzend naar een
poortje aan 't water, omhangen met weeldrige trossen paarsche glijcine
en kamperfoelie: "La casa d'una poetessa!" en hij noemt een naam dien
zij niet verstaat.
"Hoe verbaasd zou ze opkijken wanneer een Hollandsch schuitenvoerder de
woning aanwees.... van een dichter...! Een paradijs moest het hier zijn
voor iederen kunstenaar!"
En op 't zelfde oogenblik denkt ze aan Eleonore Duse, de
teeder-hartstochtelijke, die in haar spel zoo pijnigend weergeeft, de
noodlottige liefde van wie eens mint en dan niet meer.... Zij...., ��k
eene uit dit heerlijke, lachende zonneland...., maar toch zoo droevig;
tragisch als Pierrot.
O, nu begrijpt ze hoe, na zooeven aan de villa van d'Annunzio te zijn
voor bij gevaren, in onbewuste gedachte-associatie, Eleonore Duse, de
naam van deze gekwelde vrouw haar op de lippen komt.
* * * * *
Zij nadert het stationsplein.
Op de kade staan koffers en handbagage en er is de bedrijvigheid van met
den eersten morgentrein vertrekkende reizigers. En wanneer nu ook haar
gondel aanlegt--aan den wal getrokken door een ouden grijsaard met 'n
apostelkop, en zij na te zijn uitgestegen, den gondelier, die haar met
aristocratengebaar een "buon viaggio" toewenscht, de hand heeft
gedrukt...., is de zon stralend opgegaan en staat Elizabeth voor 't
laatst in het gouden licht van Venezia la Superba.
II.
Toen Elizabeth Gehrke, na doodende ontgoochelingen eindelijk wijs
geworden, het geluk niet meer van de menschen verwachtte, maar schuw hen
ontvluchtte in buitenstilte, in de veilige beslotenheid van een
boerehuisje ver van den dorpsweg en daar leefde alleen, met enkele mooie
dingen en dieren die haar dierbaar waren...., noemden de menschen haar
zot; en het gebeurde meermalen, wanneer in zomertijd of vroegen herfst
villa's en pensions vol gasten waren, er een van de wandelaars,
afgedwaald naar 't afgelegen pad langs haar kleine erf...., haar woning
aanwees met de woorden: "Daar woont de gekke Mevrouw Gehrke!"
Previous Page
| Next Page
|
|