|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 7
En meteen dacht Elizabeth hoe zij zelf in dit oogenblik een stervenden
Adonis in haar armen hield.
De lift daalde; de liftboy wierp 't ijzeren hek open, de inzittenden
traden naar buiten, maakten plaats voor Elizabeth en voor een spichtige,
dorre Engelsche juffrouw met een keffend schoothondje. Langzaam steeg ze
uit boven het stemgegons en de sleepende tango-wijs, die 't strijkje nu
te spelen begon.
Op de bovenste verdieping, in het oude gedeelte waar ook indertijd
George Sand met de Musset logeerde--al kon niemand aanwijzen w��r--liep
ze haastig de lange gang met de vele genummerde deuren af, ontsloot haar
kamer, draaide den sleutel in 't slot, wierp parasol en hoed haastig op
't met een sprei bedekte bed en wikkelde met nerveus-vlugge vingers
Pierrot uit het vloei los.
Ze zette hem dan voor zich neer op de smalle toilettafel; zijn ranke
rug, in 't wijde pak, leunend tegen den spiegel; het ��ne been
achteloos-slapneerhangend bij de tafel; het andere met het bevallig
voetje uitgestrekt op het blad.
Nu kon ze hem bekijken, betasten, van hem genieten; nu was ze met dit
boeiend-geheimzinnige alleen.
Langen tijd zat ze stil verzonken in aanschouwing van dit meesterlijk in
beeld gebrachte leed, ver en waardig weggewend van alle menschen, in
ontwijking van vernederend meelij; leed.... toegesloten voor ongeroepen
nadering...., want onheelbaar en heilig.
"Wie zou dit kunstwerk, dat uit inspiratie-door-leed moest zijn
ontstaan, hebben gemaakt? Op de glazen vitrine had ze geen naam gelezen.
Dom, onnoozel dat ze daar niet dadelijk naar had gevraagd!"
En ze nam zich voor, vanuit Holland te informeeren. Er kon van alles
achter zitten. Een geheim omhulde dit bewogen-onbeweeglijke.
Telkens ontdekte ze nu nieuwe details die haar eerst waren ontgaan. Zoo
bemerkte ze een t�che de beaut� op de linkerwang, vlak bij 't
ontgoocheld-neerstarend oog; een klein donker moesje in 't bleek
gezicht; in schrijnend contrast met het tragisch masker. En toen ze
langer naar dat �ene pikante stipje keek, dat zoo pijnlijk coquet
aandeed in het witte wanhoopsgezicht.... en dat er misschien wel
neuri�nd werd aangebracht bij 't begin van 't feest...., schoten haar de
tranen in de oogen om dit ongeweten leed.
En daar alleen in nuchtere h�telkamer, waar door 't opengeschoven raam,
hoog boven het grachtje, af en toe de waarschuwende roep van een
gondelier en het gerinkel van vaatwerk uit de keukens beneden
opklonk...., boog Elizabeth het hoofd aan dit smartelijk wezen; en als
bang om zijn hooghartig verdriet te kwetsen, of zich te zien
afgewezen...., omvatte zij met teederen schroom de moedelooze bleeke
hand met het kleurige.... vergeefsche bloementuiltje.
"Ach" zei ze in fluistering: "ik weet het ook; alle begin is feestelijk
en het eind van alles is verdriet. Het leven is soms een hartelooze
vertooning...., een lugubere grap,.... Pierrot!"
3.
In dien nacht verliet Elizabeth Veneti� en deze laatste gondelvaart door
de oude, slapende stad, bleef een der diepste indrukken van de
Italiaansche weken.
Om vijf uur stond ze in de imposante, nachtelijke hall, waar schaars een
enkele schemerlamp brandde. Nog nooit had zij de vorstelijke entr�e van
het paleis zoo schoon gezien van lijn, van kleur en van stemming als nu:
menschenleeg en in dit luttel licht. Verlaten lagen de statige trappen.
Hier droomde 't nu alles van vroeger.
Een lantaarn, opgehangen boven de geopende zijdeur, verlichtte er de
stoeptreden en aanliggende gondel, waarin de huisknecht, het grasgroen
voorschoot aan, de bagage plaatste.
Na de gebruikelijke fooi aan knecht en nachtportier, stapte zij in en
ging op de middenbank zitten, op haar knie�n, den in een zijden doek
gewikkelden Pierrot.
Previous Page
| Next Page
|
|