|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 6
Toen ze nu weer--wetend zich zooiets nooit te verbeelden--opkeek en
rondzag, bemerkte ze in een hoek van het zaaltje, een glazen vitrine met
kunstpoppen; in 't midden, als hoofdfiguur een Pierrot; en zoodra ze
naderbij kwam en deze trieste pop bekeek, wist ze dat het deze was, die
haar heimelijk had aangeraakt:
Bevallig, het �ver-slanke figuur in wijd Pierrotpak met onevenredig
groote knoopen, leunde hij tegen een houten zuiltje in de vitrine. Om
hem heen zaten en stonden allerlei typen, kunstig, maar onbeduidend
naast dezen eene met het tragisch masker, waar, in 't pleisterwit, alle
natuurlijke rimpels waren weggestreken. Een zwart-satijnen kapje verborg
het haar en omspande strak het voorhoofd tot vlak boven de koolzwarte,
in arcade-vorm getrokken wenkbrauwen aan beide zijden boven den neus. In
het macaber-bleek gezicht, zag zij de oogen groot en donker met den door
leed gebroken blik neerwaarts, terzijde turend, als om een droef geheim
voor ontwijding te beveiligen. Onder den wit bepoeierden neus, geleek de
smartelijke mond een bloedroode snee, gekerfd in 't doodswit der wangen:
gemartelde mond van een innerlijk-mishandeld mensch. Onder de oogen--de
in doodende ontgoocheling neergeslagen oogen--schaduwden violette
kringen van snikkende slapeloosheid.
Een zwart-satijnen met purperen streepen doortulpte, breede plooikraag.
Die hoog opstond tegen de teere kin, omsloot als de kelkbl�ren van een
bloem, het bleeke hoofd.
De kleur van het pak was van een donkerglanzend, somber purper-paars,
bezet met enorme zwarte pompons. De bevallige voet stak in een sierlijk
zwart-satijnen muiltje, met tulle roosjes op de wreef. In den linkerarm
rustte een met veelkleurige linten versierde guitaar, waarop een rood
hart met zwart, spits dolkje was afgebeeld; de rechterhand omvatte mat,
als vermoeid van lang en vergeefs reiken, een bont ruikertje. Volkomen
verslagenheid drukte geheel de houding uit van den moedeloos
neerhangenden arm..., van de droeve hand om de bloemen: versmaad
liefde-gebaar.
* * * * *
Elizabeth staarde.... en staarde naar dit fantoom van navrante smart;
naar de gesloten lippen die t�ch haar hadden geroepen; naar de
neergeslagen oogen die, hoewel ze niets van Pierrot's aanwezigheid
wist..., haar t�ch hadden aangezien.
O dit was niet de dwaze inbeelding van een overspannen vrouw! Zij vond
dit niet bovennatuurlijk of ongerijmd; zij wist het levende wezen der
doode dingen aan te voelen en te doorgronden en dit steeds meer,
naarmate ze zich teleurgesteld van de menschen had afgewend.
Had hier verwante smart zoo luid en overtuigend gesproken? Ze voelde een
wonderlijke saamhoorigheid met dit hooghartige, in zwijgen gehulde leed
en ze besefte hoe ze zich in deze korte oogenblikken al had gehecht aan
den fascineerenden Pierrot; er niet aan kon denken hem hier achter te
laten, alleen tusschen de vele poppen die om hem heen schenen
gegroepeerd als bespotters van zijn eenzaam verdriet.
Ze wilde hem bezitten, hem bevrijden uit zijn glazen gevangenis, uit de
poppenkast.
Zij wenkte het meisje dat bij de zaal-ingang de entree-kaarten
verkocht.
--Combien Mademoiselle?--
--Cent lire, Madame!--Il est mignon n'est ce pas?
--Plus que mignon. Il est sublime.--
En toen het meisje, na de pop uit de vitrine te hebben genomen, het
adres vroeg:--Mais non, je l'emporterai moi-m�me.--
* * * * *
Voor de eerste maal duurde een gondelvaart haar te lang. Tezeer was zij
vervuld van de wonderbare ontmoeting met de vreemde pop.
Afwezig luisterde zij naar wat de gondelier praatte, die, gewend aan
haar altijd open aandacht, haar nu met verwondering aanzag, maar
niettemin bij 't uitstijgen aan de treden van het H�tel, bij de
handreiking een welluidend: "Addio, gentile donna!" voegde.
In de koel-schemerende hall, waar zij wachtte op de lift die juist naar
boven steeg, zag ze hoe in de open vorstelijke zaal met de vele
verspreide tafels en diepe club-fauteuils werd "gestept". En zij ergerde
zich aan den wansmaak van menschen, die, w��r zij ook komen, altijd en
overal hetzelfde genot zoeken en hun geraffineerde "gliss�s" uitvoeren,
zonder eenige pi�teit voor een omgeving van klassieke schoonheid. Ze
zouden in staat zijn te dansen bij het goddelijk beeld van een
stervenden Adonis.
Previous Page
| Next Page
|
|