|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 19
Ze was de trap afgevlogen, z��als ze was. Ze knielde bij hem neer,
fluisterde 't hem toe--misschien hoorde hij 't nog--dat ze niet had
kunnen komen, dat ze hem "dennoch lieb hatte." Ze kuste hem op den mond.
Bloed en schuim was op z'n lippen. En opeens stond het vol buren om hen
heen. Na 't eerste schot--dat miste--hadden ze het tweede gehoord en
kwamen allen aangeloopen. Plotseling greep een harde hand haar bij den
arm; slingerde haar van Beppo weg....; als 'n vod.... Het was zijn
moeder.
"Ga jij weg! jij bent de schuld van alles", had ze gezegd; ijzig-kalm.
Maar dan was ze over haar zoon neergestort; haar arm schoof ze onder
zijn hoofd en met haar gezicht tegen 't zijne, riep ze maar niets dan:
"m'n lieve jongen...., Beppo..., m'n lieve jongen!"
O dat zacht gekerm, �lmaar door...., het was niet om te harden, 't
Vervolgde haar nog...., n�g.
In een donkeren hoek van den hof, waar de maan niet in scheen, verborg
ze zich en drukte de handen tegen de ooren om 't niet langer aan te
hooren. En dan zag ze, hoe ze den dooden Beppo optilden en hoe toen zijn
moeder, die toch een tengere vrouw was, haar dooden zoon, alleen,--und
war doch ein h�bscher kr�ftiger Mensch!--het huis indroeg in haar
armen. Bij 't opbeuren vielen een paar bloemen uit het ruikertje, dat
hij klemde in z'n doode vingers. Ze raapte de bloemen op. Het laatste
wat hij had gestreeld.
* * * * *
--En hoe is het toen met zijn moeder gegaan?--
Elizabeth vroeg het in spanning. Ze wilde 't meisje niet verontrusten,
maar ze dacht aan de pop.
--Z'n moeder is nog 't zelfde jaar aan de griep gestorven. Maar haar
bedreiging is uitgekomen. Zijn dood vervolgt me. 'k Heb nergens meer
rust. En 't allerergste is, dat ze thuis--en ook anderen--nog altijd
een lafaard in hem blijven zien!--klaagde K�the met bevenden mond.
Toen, met een schok, stond Elizabeth recht; ze hief het betraande
gezicht van 't meisje tot aan haar blik en zei vast en streng:
--Nee, M�del! Wie, om anderen niet te vermoorden, zichzelf doodt.... is
geen lafaard, maar een held. D�t verdriet kan 'k tenminste van je
afnemen!
--Ich ahnte es ja...., habe es aber nicht gewagt....
--Ach natuurlijk!--dacht Liesbeth bitter.
"Diep-in had dit kind het geweten, maar het nauwelijks durven denken. Ze
had immers van kind-af, 't zoo anders geleerd..., thuis, op school."
Toen, als hadden de woorden al die jaren liggen wachten tot op dit
oogenblik, stortten zij haar over de lippen:
"O, de meisjes, de vrouwen, die dol op oorlogspo�zie, de kanonnen
omkransen, de bajonetten versieren met bloemen uit hun tuintje....,
dachten ze dan niet n� bij wat ze deden? Beseften ze niet dat ze de arme
drommels, gespannen voor de zegekar van diplomaten en generalen staf,
optooiden voor den dood? En de bajonetten, waaraan ze haar bloemen
bonden..., straks.... op het slagveld.... ....Stil..., o stil...!"
Elizabeth rilde.
"Na den eersten bajonet-aanval had Heinz.... den dood gezocht!"
Ze slikte haar tranen in. Dan zei ze: "Zoolang jelui allemaal dit
heldendom verheerlijken en alleen een held zien in wie met een
eereteeken op de borst van 't slagveld komt en allemaal zoo'n held
willen in je verloofden, je mannen en je zoons..., blijft het vechten
tegen wapengeweld een verloren strijd en zal er altijd weer oorlog
komen.
Jouw vriendje--ze legde beide handen op de tengere schouders van het
meisje--was geen politieke schreeuwer; niet een, die een bom legt voor
de deur van een andersdenkende, die zich dan ��k weer wreekt op de wraak
en zoo tot in 't oneindige...; maar een stille held, die de eene daad
deed, zonder waarschuwing of woordenpraal.
En voor jou is er, geloof ik, maar ��n middel, kind, om te maken dat je
rust krijgt over zijn dood: Weiger je eerbied voor wat hij verachtte;
haat wat hij heeft gehaat.... En waarom zou je dan bang zijn dat hij je
vervolgen zal? Hij hield toch van je? Heeft hij niet, eer hij stierf,
zijn liefste schatten op de vensterbank voor je kamertje neergelegd...;
die lieve jongen?!"
Previous Page
| Next Page
|
|