|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 14
Nee, dan voelde ze meer voor de geestige typeering van den aan Pierrot
gepaarden harlekijn: "un vieux beau, qui passe sa soiree au cercle, sa
journ�e a la bourse; qui a l'oeil encore vif, la jambe encore leste et
qui dissimule ses rhumatismes et non ses vices...."
"Je moest een Franschman zijn om 't z�� te kunnen zeggen!" dacht
Liesbeth bekoord en het boek doorbladerend, liet ze de vele Pierrots
waarvan het verhaalde, aan haar verbeelding voorbijgaan:
Pierrot blanc--in wien zij zag een tot wezen geworden manestraal.
Pierrot noir; voor haar het niet te ontwijken noodlot; Pierrot gaie,
triste ou tragique; rus�, dupe ou victime.... mais av�c quelquefois des
revanches....
Maar 't langst bleef ze nadroomen over dien eenen, droeven nar, die toen
hij jong en vroolijk was, met zijn grappige mimiek Parijs veroverde, dat
hem omtroetelde en toejuichte, maar hem aan zijn lot overlaat, wanneer
hij ontgoocheld en doodelijk gewond, niet meer lachen kan. Onder 't
kille licht van een lantaarn--zijn "cierge d'agonie"--ligt hij te
zieltogen, terwijl door de straten de processie voorbijgaat van het
gouden kalf, eenige godheid van dezen tijd, rondgedragen op het satijn
van courtisanen-schouders. Maar Pierrot sterft als alles waarin hij
heeft geloofd, als alles wat hij heeft lief gehad."
"Was dit soms de geschiedenis van h��r pathetische pop? Voor wie zou dit
smartelijk masker, de bevrijding van een niet langer te dragen obsessie
zijn geweest?" peinsde Elizabeth.
Altijd weer spon haar verbeelding een nieuw weefsel om dit bleeke,
fascineerende hoofd. Trouwens...., hoe v�len werden getroffen door dit
geheimzinnig wezen, met de �ene uitdrukking als een verheven
verstarring, zoo sterk erin vastgelegd? En hoe leende zich zijn
suggestieve figuur, voor verdichtsel en anecdote!"
Zoo herinnerde ze zich een geestig verhaal over Gustave Debureau--een
der beroemde Pierrot-figuren, lieveling van de Parijzenaars,--die
overdag nooit lachte, zelfs niet glimlachte, om toch maar niets uit te
geven van zijn vroolijkheid voor 's avonds, wanneer zijn grappen met
goud werden betaald. Die, een dag nadat de "ville de lumi�re" hem een
fr�n�tieke ovatie bracht.... stierf, zonder dat hem iets anders kon
worden verweten dan een onverklaarbare afkeer voor den nachtegaal.
En niet alleen het groote publiek en de artiest, ook bekende
persoonlijkheden onder filosofen en vorsten, hadden zijn gratie en
geestige, soms lugubere grappen, zijn tragisch masker en subtiel
gebarenspel lief.
Toen Rome, door hongersnood bedreigd, alle vreemdelingen buiten zijn
muren dreef...., werd voor de pantomimen een uitzondering gemaakt; en de
Romeinsche, cynische filosoof Demetrius, riep na een voorstelling van
maskers en mimieker uit: "O bewonderingswaardige menschen, die met de
handen schijnt te spreken! Het is geen tooneelspel, dat ik heb
aanschouwd, het is het ding zelf!"
Eeuwen later, toen Napoleon op den langen weg van Parijs naar St. Cloud
den beroemden Pierrot zich zag haasten naar zijn troep, die hem naar het
kermisterrein was voorgegaan,... liet de keizer zijn rijtuig stilhouden,
opende het portier en deed den moeden wandelaar naast zich neerzitten.
Zooals Bonaparte ook eens een kanten �charpe nam van het corsage eener
prinses van geboorte, om met eigen handen de kanten doek om de schouders
te werpen van Mad^m Sagui, bezweet van vermoeienis en inspanning na een
harer gevaarlijkste toeren.
Zoo had Pierrot overal de harten gegrepen. Ook door de kunst van zijn
zwijgen. Hoe had zij zelf dikwijls ademloos van spanning zijn stilten
beluisterd, plotseling gebroken en opgelost door een simpel of
path�tisch gebaar. Want ook van de schoonheid van het gebaar, bezat hij
als geen ander het geheim. "Le geste, le grand geste �loquent et
splendide."
Hier werd Elizabeth in het memoriseeren gestoord door den hond, die
recht v��r haar ging zitten, eerst de eene, dan de andere voorpoot op
haar knie duwde en haar daarbij aldoor smeekend aanzag, een dringende
vraag in de oogen.
--Ja Juun, ook jouw gebaar heeft geen woorden noodig--lachte zij.
"Je akkertje �m, h�? 't Is je tijd, beest! Kom dan maar!"
Zoodra Liesbeth het boek neerlei, sprong de hond onstuimig tegen haar
op, plofte met beide voorpooten tegen haar schouders en trachtte,
uitzinnig van blijdschap, haar gezicht te likken.
Previous Page
| Next Page
|
|