|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 6
Hoofdstuk II.
Zondagmorgen.
Den volgenden dag was het Zondag. Toen Elsje zich zachtjes aankleedde
om haar grootmoeder niet wakker te maken, die nog vast sliep, was
het haar, alsof het vandaag nog veel stiller en rustiger om haar
heen was dan andere ochtenden. Buiten scheen de zon even vroolijk
en gul als gisteren; er was weinig wind en weer was de lucht
helderblauw. Alles juist als den vorigen dag en toch ook weer niet
zoo, meende Elsje. Zondags zagen de dingen er in hare oogen bepaald
anders uit dan op werkdagen. Zij werd dan wakker met wat zij een "echt
Zondagsgevoel" noemde en kon duidelijk zien, vond ze, dat alles om
haar heen in de natuur in een stemming was, die geheel bij den Zondag
paste. De dorpsmeisjes lachten haar uit, als zij zulke dingen zei en
Elsje kreeg een kleur en schaamde zich een beetje, maar zij bleef
toch bij haar opinie. Zondags was alles anders, niet alleen in de
huizen en niet alleen wat de kleeding der menschen aanging, maar ook
buiten. En als de meisjes haar dan op stormachtige Zondagen plagend
vroegen, of zij nu ook iets bemerkte van de "plechtige Zondagsrust"
in de natuur, beweerde zij ernstig dat het buiten toch "anders"
was dan op gewone werkdagen.
Vandaag was het buiten dan ook al heel stil en plechtig. De wandeling
naar de kerk zou zeker bizonder mooi en prettig zijn straks. Ze
legde haar donkerroode, beste jurk vast klaar op een stoel. Eerst
moest ze nog haar rok en jakje aan hebben om het vuur aan te leggen
en alles in orde te maken v��r kerktijd. Dan kon grootmoeder rustig
in haar zonnig hoekje voor het raam blijven zitten, tot zij weer
thuiskwam. Het was een erg nette jurk, die roode, vond Elsje. Mietje,
de dorpsnaaister, had haar gemaakt met een geplooid lijfje en lange
mouwen, met een smal bandje fluweel gegarneerd. Onderaan op den rok
had ze een keurige strook gezet met een band smal zwart fluweel er
boven; dat stond toch bizonder mooi, dacht Elsje, terwijl ze de jurk
op armslengte van zich afhield en met bewonderende oogen bekeek. Toen
hing zij het kostbare kleedingstuk uitgespreid over een stoel, legde
haar Zondagschen hoed van zwart stroo, gegarneerd met een vuurrood
krulveertje en een strikje van zwart lint, op de zitting, haar kerkboek
er naast en opende behoedzaam de deur der kleine slaapkamer, die aan
het woonvertrek grensde.
En terwijl ze neerhurkte voor de kachel om het vuur aan te maken,
lachte ze vroolijk bij de gedachte, hoe ze Krelis op weg naar de kerk
zou tegen komen en hoe ze zich dan boos zou houden en voorwenden,
niet met hem te willen loopen en hoe hij dan zeker een oogenblik
denken zou, dat het meenens was en haar angstig vragend aanzien. Zij
was toch altijd twee jaar ouder dan hij en hij moest het eigenlijk
een heele eer vinden om met haar te mogen loopen! Ja, dat moest hij
en dat zou ze hem toch eens een klein beetje laten voelen, dat zou
ze heusch! En ze knikte lachend tegen het vuur, dat hoog begon op te
vlammen en grappige, knetterende geluiden maakte.
Daar klonk de stem der oude vrouw uit de slaapkamer.
"Elsje, Elsje!" riep ze.
"Ja grootmoeder, wat is er?" vroeg Elsje, haastig uit haar knielende
houding opstaande en naar het bed toeloopend.
"Is het al warm binnen? Ik wou opstaan."
"Dan zou ik nog maar even wachten, grootmoeder. Ik zal de tusschendeur
open laten staan, dan wordt het hier ook een beetje warmer; de kachel
begint al flink te branden."
"Goed, dan wacht ik nog een half uurtje. Maar kind, ik..."
De oude vrouw zweeg plotseling en wendde het hoofd van Elsje af naar
den muur, alsof ze toch maar niet meer spreken wilde en zich gereed
maakte, nog wat te gaan slapen.
Elsje bleef verwonderd bij het bed staan.
"Wou u nog iets, grootmoeder?"
Er kwam niet dadelijk antwoord. Eindelijk slaakte de oude vrouw een
diepen zucht en zonder haar gezicht naar haar kleindochtertje toe te
keeren, zei ze:
Previous Page
| Next Page
|
|