|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 51
Emma opende de deur en een klein, dik meisje met een rond, prettig
gezicht, trad snel binnen.
"Ik wou vragen," zei ze, "of ik voor dienstmeisje zal spelen. Ik ken
het stukje heel goed, wij hebben het juist bij ons thuis opgevoerd,
op Papa's verjaardag. Misschien wil zij," en zij wees medelijdend op
Elsje, die op een stoel zat te schreien, "er wel graag af."
"O ja natuurlijk," zei C�cile. "Dat treft heerlijk, Kit. Verkleed je
dan maar gauw. Kom Lizzie, trek dat costuum eens uit. Het zal je wel
passen denk ik, Kitty, jullie zijn zoowat even groot."
Elsje gehoorzaamde en bleef toen met een treurig gezicht, in haar
onderlijfje zitten. Emma vroeg haar vriendelijk of ze haar even zou
helpen om haar baljurk weer aan te trekken, maar ze schudde droevig
het hoofd. De andere meisjes lieten haar aan haar lot over. De
voorstelling begon weer, thans met de allesbehalve bedeesde Kitty
van Heusde als dienstmeisje, en was in vollen gang, toen Elsje nog
steeds bitter terneergeslagen in het kleedkamertje zat. Juist waren
al de vijf actrices op het tooneel bezig, toen de eene deur van het
vertrekje zacht geopend werd en de oude grootmoeder binnen kwam.
"Maar kindje," zei ze, hare hand op Elsje's schouder leggend, "zit
je hier nog z��? Wel foei, dat is nu net om kou te vatten en ziek te
worden! Kom, laat ik je maar eens gauw weer netjes maken. Dit is je
japonnetje, he?"
"Ja," zei Elsje, "maar ik durf toch niet weer naar binnen."
"Niet weer naar binnen! Dat meen je niet! Je zult eens zien hoeveel
plezier je nog zult hebben. Sta maar eens gauw op."
Elsje durfde niet tegen te stribbelen en in een oogenblik had de
handige, oude dame haar de mooie, rose jurk aangetrokken. Het kostbare
parelsnoer werd weer om haar hals bevestigd, toen sloeg grootmama
den arm om haar heen, trok haar naar zich toe en zei:
"Zullen we nu samen weer naar binnen gaan?"
"Ik durf wezenlijk niet," zei Elsje bevend.
"Kom, kom, een beetje moedig wezen. Leg je hand maar hier, z��;
nu gaan we gearmd naar binnen."
Elsje drukte zich dichter tegen de oude dame aan, toen zij de danszaal
weer inging. Het binnenkomen viel haar echter erg mee. Al de gasten
waren verdiept in het tooneelstukje en bijna niemand keek om, toen
hare begeleidster met haar op een der achterste rijen zitten ging,
waar nog twee stoelen leeg waren. Mevrouw d'Ablong alleen wierp haar
een koelen blik toe en wenkte grootmama om naar voren te komen en haar
vroegere plaats in te nemen. De oude dame knikte echter ontkennend
en bleef bij Elsje.
Met een hoogroode kleur en koude handen zat deze verlegen en beschaamd
naast haar en hoewel zij zich langzamerhand een beetje meer op haar
gemak begon te voelen en weer eens om zich heen durfde te zien,
kwam de vroolijke stemming, waarin zij bij het begin van den avond
was geweest, niet terug. Toen het comediestukje ge�indigd was en
de jeugdige actrices levendig waren toegejuicht en herhaaldelijk
teruggeroepen, nam grootmama afscheid en ging naar hare kamer. Zij
was moe en men zou zich nu ook wel zonder haar kunnen amuseeren,
betuigde ze lachend. Zij fluisterde Elsje nog een paar bemoedigende
woorden toe en ging toen heen. Het arme kind voelde zich nu weer erg
verlaten. Hare tante durfde zij niet onder de oogen komen en Frits
evenmin en toen C�cile, Loulou en Cato haar met spottende gezichten
voorbij gingen en ze Cato hoorde zeggen: "Dat laffe kindje moest
maar naar bed gaan, dunkt me," trok zij zich angstig terug in een
stil hoekje achter een paar hooge dennestruiken, waar toevallig een
stoel stond. Juist vroeg ze zich af, of het werkelijk maar niet beter
zou zijn dat ze stil naar haar kamer ging--niemand zou haar zeker
missen, dacht ze met bitterheid--toen ze een frissche koelte hare
wangen voelde streelen en bemerkte dat ze dicht bij een raam zat,
dat half open stond, zeker om te verhinderen dat het in de balzaal
te benauwd werd. Het was een mooie Februari-avond en Elsje knielde
met een zucht van welbehagen voor het venster neer, legde haar hoofd
op het kozijn en keek naar buiten. Wat flonkerden de sterren en wat
was de lucht donkerblauw en welk een heerlijke geur verspreidden de
dennen naast en achter haar! Als zij de dansmuziek niet zoo duidelijk
had gehoord, zou ze zich bijna hebben kunnen verbeelden dat ze buiten
was in het bosch, met de plechtige stilte van den avond om zich heen
en den schitterenden sterrenhemel boven haar hoofd. H�, wat was het
heerlijk om die verkwikkelijke koelte over hare gloeiende wangen te
voelen glijden! Zij stak haar hoofd verder buiten het raam en keek
met een ernstig gezicht naar boven, terwijl ze hare handen gevouwen
op de vensterbank hield. Zoo bleef ze onbewegelijk een oogenblik
zitten. Een lokje van heur haar viel naar voren en zij schoof het
met de linkerhand weg, waarbij deze even in aanraking kwam met het
kanten plooisel om haar hals. Tegelijkertijd voelde ze plotseling dat
ze het parelsnoer niet meer om had. Met een snelle beweging trok zij
haar hoofd naar binnen, voelde nog eens en nog eens, maar de kostbare
ketting was geheel verdwenen. Hevig verschrikt sprong zij op en zocht
op den grond om zich heen, op de vensterbank, bij de dennen--alles te
vergeefs. Zij wist zeker dat ze het snoer nog om had gehad toen ze hier
ging zitten, want ze had toen nog een paar achterharen losgetrokken uit
het slootje, dat daaraan was blijven haken--waar kon de ketting opeens
gebleven zijn? Radeloos sloeg zij de handen in elkaar en trachtte na te
denken. Daar viel haar iets in! Misschien was het slootje losgeraakt
en het parelsnoer uit het raam naar buiten gevallen, terwijl zij naar
den sterrenhemel opkeek. Terstond stak zij haar hoofd weer buiten
het venster en keek scherp rond, of zij in het maanlicht de parelen
ook ergens op de stoep zag liggen. Maar er was niets te zien dan de
blauwe steenen der stoeptreden en de stille, rustige gracht, die op dit
oogenblik van den avond gewoonlijk zeer weinig werd bezocht. Zij moest
verder zoeken, verder zoeken.... Als er eens iemand voorbij gekomen
was en het parelsnoer opgeraapt en meegenomen had, terwijl zij bezig
was bij de dennen er naar te zoeken! Haar hart klopte hevig bij die
verschrikkelijke gedachte! Nooit, nooit zou zij hare tante weer onder
de oogen durven komen, voordat ze het kostbare sieraad teruggevonden
had! Wie was er, die haar helpen kon? Niemand, niemand! Grootmama was
zeker al te bed gegaan, Miss Piper zat den geheelen avond rustig op
haar kamer en buitendien--zij zouden toch niet weten, waar de parels
gebleven waren! O, zij moest zoeken, zoeken, net zoolang tot zij ze
weer had, den geheelen nacht door, als het noodig was. Hoe kon zij hier
ook nog blijven staan! Zij moest dadelijk naar buiten gaan en overal
kijken bij de stoep--van hieruit kon zij toch ook onmogelijk goed zien.
Previous Page
| Next Page
|
|