|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 37
"Neen, dan zullen we haar wat meer geven," zei zijn moeder. "Wacht
maar!" Zij ging even naar den winkel en kwam spoedig met een bruin
papieren zakje vol rozijnen terug.
"Dank u wel," zei Elsje. "Ik vind dit zoo'n aardigen winkel, net zoo
een als bij ons."
"Is je vader dan ook kruidenier?"
"Neen, mijn ouders zijn dood. Ik woon buiten, dicht bij een heel mooi
dorp, bij mijn grootmoeder. Ik ben hier maar voor een poosje. Maar
nu moet ik weer naar huis, anders is tante boos op me. Dag Evert!"
"Dag!" zei Evert.
"Elsje heet ik."
"Dag Elsje. Kom je morgen weer?"
"Neen, dat denk ik niet," zei Elsje lachend.
"Ze zal nog wel eens voorbij komen," zei de vrouw, ziende dat Evert
een lipje trok. "Dag Elsje, dank je nog wel voor je hulp."
Elsje nam een beetje haastig afscheid. Zij had opeens gezien op
de klok in den winkel dat het bijna twaalf uur was en hare tante
had haar zeker al eerder thuis verwacht. Ze was den bloemenwinkel
al voorbij en liep snel voort, toen ze opeens uitgleed en met een
smak op den grond viel. Het zakje ontglipte haar hand en raakte los
en al de rozijnen vielen in een lange, bruine streep op den grond,
tot groote vreugde van twee of drie straatjongens, die uit alle macht
aan het grabbelen gingen.
Pijn deed ze zich gelukkig niet erg, maar ze had toch moeite om weer
op te komen; de plek, waar zij gevallen was, was z�� glad. Telkens
als ze probeerde op te staan, gleed ze weer uit.
"Geef mij maar eens een hand," zei een vriendelijke stem achter haar
en haar rechterhand uitstrekkend, zag ze een heer bij zich staan
met een jong, prettig gezicht, waarin de donkerbruine oogen haar
vroolijk aanzagen.
"Een, twee, drie!" zei hij, haar hand stevig vasthoudend. "Ziezoo,
nu zou ik maar gauw maken dat ik van die verraderlijke gladde plek
vandaan kwam."
"Dank u wel, mijnheer," zei Elsje beschroomd.
"Niet te danken, meisje," zei hij. "Pas nu verder maar op, hoor."
"Ja, mijnheer," zei ze en terwijl hij voor haar uit liep, de straat
door, keek zij hem met een dankbaren blik na. Hij sloeg den hoek
om en liep de gracht op, waar mevrouw d'Ablong woonde en toen zij
het huis naderde, zag Elsje hem tot hare verbazing de stoep opgaan
en aanschellen. Hij stond met den rug naar haar toe, toen zij op
hare beurt de stoep opging en keerde zich lachend om, toen hij haar
herkende.
"Zoo zoo, moet je hier ook zijn?" zei hij. Toen tot Dina, die de
deur opende:
"Morgen Dientje. De dames zijn zeker thuis, he?"
"Jawel mijnheer, daar komt mevrouw juist aan." En met een verbaasden
blik op Elsje, die zij eerst niet herkend had: "O jongejuffrouw,
bent u het?"
Elsje ging vlug naar binnen. Zij had opeens een gevoel dat zij toch
veel beter gedaan zou hebben niet in deze kleeding uit te gaan en
zij schrikte erg toen ze zag, hoe ontstemd hare tante naar haar keek.
"Ga terstond naar boven en verkleed je," zei ze fluisterend, waarop
Elsje zoo snel mogelijk naar haar kamer liep.
"Zoo tante, hoe maakt u het?" zei de jonge man, die met groote
verwondering naar mevrouw d'Ablong en Elsje had gekeken. "En C�cile,
is ze ook wel en Miss Piper? Nog altijd even gezond en elegant?"
"Allemaal uitstekend, uitstekend," was het antwoord. "Ga mee naar
beneden. Je blijft toch natuurlijk lunchen?"
Previous Page
| Next Page
|
|