|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 10
"O neen, neen, grootmoeder, dat niet, och neen, dat nooit! Ik smeek
het u, dat nooit! U wordt wel weer beter, de dokter heeft het zelf
gezegd en we zullen nog lang, heel lang bij elkaar blijven en....als
u er niet meer bent, dan...." zij legde haar armen op de tafel,
liet er haar hoofd op zakken en snikte het uit: "Dan wou ik dat ik
ook maar dood ging!"
"Foei Elsje!"
De woorden kwamen er streng berispend uit, maar de lippen der oude
vrouw trilden en hare oogen schoten vol tranen, terwijl ze naar het
gebogene meisjeshoofd keek.
Eenige oogenblikken lang heerschte er diepe stilte, een stilte,
die Elsje benauwde en eindelijk de oogen naar haar grootmoeder op
deed slaan.
"Ik wil wel probeeren om bedaard naar u te luisteren," zei ze zacht.
"Goed kind. Laat ik je dan maar eens precies vertellen, wat tante
schrijft. Het is geen lange brief. Zij vraagt alleen of het mij beter
gaat en of ik wel genoeg ben om jou een poosje te kunnen missen."
Angstig vragend keken Elsje's beschreide oogen, maar zij zeide niets
en knikte alleen even, als om te toonen dat zij nu heusch kalm en
oplettend luisterde.
"Tante denkt--en _ik_ geloof het ook--dat het goed zou zijn, als je
eens een paar weken bij haar kwaamt om kennis te maken met haar en haar
dochtertje. Gij verschilt niet veel in leeftijd; C�cile is vijftien,
geloof ik, en jij bent juist veertien geworden, dus dat komt mooi bij
elkaar. Wie weet, hoe goed je het samen zult kunnen vinden en....tante
en ik denken dat je later waarschijnlijk beter zult kunnen wennen,
als je nu eerst eens een poosje bij haar aan huis bent geweest."
"Mag ik u even iets vragen, grootmoeder?" vroeg Elsje, die nu
doodsbleek zag.
"Natuurlijk kind."
"Ik zou graag willen weten, waarom tante nu op eens vraagt, of ik
bij haar komen wil. Zij....zij heeft vroeger precies gedaan, alsof
ik niet bestond."
Er kwam een flauw blosje op het gezicht der oude vrouw en een verlegene
uitdrukking in hare oogen. Misschien paste het het kind niet, om zoo
iets te zeggen, maar wat zij zeide, was maar al te waar. En dan....zij
zelf had eenige dagen geleden aan hare dochter geschreven. Het had
haar al maanden en maanden zwaar op het hart gelegen, wat er van Elsje
worden moest, als zij eens plotseling van haar weggenomen werd. Elsje
was nog bijna geheel een kind--even veertien jaar, en waar moest zij
heen, als zij eens eensklaps geheel alleen op de wereld stond? Zij
_had_ dan toch immers ook nog een tante en uit zichzelf zou het
kind deze nooit om hulp vragen, dat wist de oude vrouw zeker. En,
of de tante zich veel aan haar nichtje zou laten gelegen liggen,
als niemand haar dit vroeg, ... och, daar was heel weinig van te
zeggen. Een kwaad hart had ze niet maar ze had altijd weinig om andere
menschen gedacht; zij was altijd heel anders geweest dan haar zuster,
van haar vroegste jeugd af. Ze was ook zoo mooi en iedereen bewonderde
haar als om strijd--het was zeker niet onnatuurlijk dat ze altijd erg
vervuld was geweest van haar eigen schoonheid en bevalligheid en dat
ze wel wat ijdel geworden was. Hare hartelijke oogenblikken had ze
toch ook gehad....in de laatste jaren waren die zeker niet talrijk
geweest,--maar toch, maar toch was de oude vrouw, na lang beraad met
zichzelf, ge�indigd met aan haar dochter te schrijven. Elsje was toch
ook zoo'n lief kind! Het kon wel niet anders, of ze moest de liefde
winnen van allen, met wie ze in aanraking kwam en het trof toch ook
aardig, dat de nichtjes bijna even oud waren; zij konden zoo veel
aan elkaar hebben! Langzamerhand zou Elsje zeker wel wennen aan haar
nieuw leven en in ieder geval zou hare tante niet veel moeite met haar
hebben--Elsje was zoo'n vroolijk, makkelijk, vlug kind! En de oude
vrouw had dus over haar aan haar dochter geschreven op bescheidene,
nederige wijze, maar toch ook z��, dat het geweten der rijke mevrouw
d'Ablong was gaan spreken en haar genoopt had aan haar moeder te
schrijven, dat zij Elsje graag eens te logeeren wou hebben. Zij was
geschrikt, toen zij bemerkt had, hoe beverig het schrift der oude
vrouw was en hoe duidelijk de brief de sporen droeg van door een
zwakke, vermoeide hand geschreven te zijn. Nu het gevaar dreigde
dat zij haar moeder misschien spoedig door den dood zou verliezen,
scheen zij er plotseling iets van te voelen hoe groot dit verlies
zou zijn en een paar dagen nadat zij den brief had ontvangen, schreef
zij terug, hartelijker en uitvoeriger dan zij in lang gedaan had. En
de oude vrouw had dit antwoord met ontroering gelezen, blij dat haar
verzoek z�� opgenomen werd, maar....toen zij bedacht dat Elsje met
alles in kennis moest worden gesteld, toen zij bedacht, hoe het meisje
er tegenop zou zien haar te verlaten, toen ze bedacht, hoe eenzaam
en vreemd het kind zich in de weelderige omgeving gevoelen zou en
hoe haar eenvoudig hart terug verlangen zou naar het aardige stille
huisje en de lieflijke, schilderachtige natuur en o, toen ze bedacht,
hoe heel erg zij zelf haar missen zou--toen bekroop haar de vrees,
of zij wel goed gehandeld had en of zij de zorg voor Elsje niet
stil en geloovig had moeten overlaten aan God! Maar lang bleef die
vrees haar niet bij. Neen, ze had goed gehandeld, voor het welzijn
van haar dochter en Elsje, alle twee. Elsje behoorde daar, als haar
grootmoeder niet meer leefde--haar plaats was bij de zuster van haar
moeder, daar kon geen twijfel aan zijn.
Previous Page
| Next Page
|
|