|
Main
- books.jibble.org
My Books
- IRC Hacks
Misc. Articles
- Meaning of Jibble
- M4 Su Doku
- Computer Scrapbooking
- Setting up Java
- Bootable Java
- Cookies in Java
- Dynamic Graphs
- Social Shakespeare
External Links
- Paul Mutton
- Jibble Photo Gallery
- Jibble Forums
- Google Landmarks
- Jibble Shop
- Free Books
- Intershot Ltd
|
books.jibble.org
Previous Page
| Next Page
Page 23
En dan was er de post, die de stemmen aandroeg van verre vrienden; de
weinigen die na haar genadelooze schifting van betrouwbaar en
onbetrouwbaar waren overgebleven. E�n schreef van "hertrouwen, opbouwen
van een nieuw geluk...!" Nee, dat was voorbij. Het liefdegeluk had ze in
volkomen schoonheid bezeten bij Heinz.... Zij behoorde nu eenmaal tot
de vrouwen die eens liefhebben en dan niet meer...."
* * * * *
Peinzensstil, de handen roerloos in den schoot, dwaalde haar blik door
de kamer, met de mooie dingen die ze er bijeen bracht en bleef rusten op
een door het kachelschijnsel warm belichte reproductie van Fra Philippo
Lippi's Madonna: Een droeve moedermaagd. Beschermend is haar arm om het
schoudertje van 't heilige kind. Haar hand om zijn hoofdje gevouwen,
staart zij visionair zijn toekomst in, van hoon en marteldood, waarvan
haar liefde hem niet kan redden. En Liesbeth herinnerde zich hoe een
vrouw, die veel leed had gekend, eens tot haar zei: "ik dacht te weten
wat verdriet was. Ik wist het niet, eer ik de zielesmart zag van m'n
kind en machteloos was het van haar af te nemen."
Zij zelf had lang betreurd geen kind van Heinz te bezitten. Maar dit was
haar bespaard: het ongeluk van zijn kind aan te zien.... Toen dacht zij
aan de moeder van Beppo en keek naar Pierrot. Het scheen haar een
symbool, dat de kachellamp in haar schijnsel op de balkenzoldering en
over den hoek van 't boekenrek, waar hij bleek te zwijgen zat, alleen
zijn hoofd en de witte hand met de bloemen in zijn lichtcirkel ving en
de figuur in 't duister liet.
Sinds 't gebeurde van dien morgen, zag ze hem nu anders dan vroeger; zag
ze voor de eerste maal meer in hem dan een tot wezen geworden
manestraal, voor wien in de werkelijkheid alle droom wordt onttooverd;
meer dan "un pauvre petit gars qui aimait celle qui ne l'aimait pas", of
dan een heilig-onnoozele, die liefdevol, argeloos als een kind tot de
menschen gaat, beleedigd wordt in zijn teederst gebaren en zich dan
afsluit voor iedereen. Meer..., dan wie uit hooghartig idealisme van de
"mooie rol" dupe wordt en door de menschen om zijn onbegrepen "beau
geste" belachen...., op zijn beurt alle menschen en ook zichzelf bespot,
in een tot sarcasme verworden smart....
Meer...., meer zag haar dezen avond uit Pierrot's tragisch masker aan:
Niet van ��n mensch de gebrokenheid, het fiasco, het verbrijzeld
vertrouwen en het gewonde hart..., maar de smaad van een ontgoochelde
menschheid, die eerst den schandelijken oorlog en nu het even
schandelijk naspel beleefde.
Maar in dit uur was er in Elizabeth geen aanklacht tegen de menschen.
Tegen niemand. Alleen een wijd meelij, met deemoed, in het besef hoe
moeilijk het is in 't klein nooit een kwaad te bedrijven, dat in 't
groot, verduizendvoudigd, oorlog maakt. En ieder mensch moest ten slotte
beginnen met zichzelf te zuiveren.
Ze wist: tot de menschen teruggaan met het oude argelooze vertrouwen...,
dit ging boven haar gebroken kracht. Maar toch kon ze van uit haar
stille hoekje een lichtgevende zijn. D�t dit kon...., dien morgen had
het haar bewezen. Trachten zou ze, den tijd te helpen voorbereiden,
waarin met edeler wapens werd gestreden.
En woorden zijn als zaad....
"Daar lag hij dood op de steenen van onzen hof. Hij had een bosje
bloemen in de hand "und schaute gen Himmel auf."
Toen ze nu in de stilte K�the's woorden in zich herhaalde, schenen ze
haar van een bizondere bedoeling; doorschouwde ze 't geheim verband
tusschen 't vinden van Pierrot in Veneti� en de ontmoeting van dien
morgen. Dit was meer dan toeval..., het was een wonder geweest.
En al zou ze misschien nooit weten wie de maker was van de geheimzinnige
pop, ze wist nu waarvoor hij haar werd gegeven.
Als h�j.... had ze zich blindgestaard op de eigen, ��ne smart en in dat
staren aldoor in zichzelf neergezien... Maar de twee die moedig den
eenzamen dood ingingen, zagen den hemel in.
Ook Heinz vonden ze met zijn doode oogen naar de sterren....
* * * * *
Toen stond Elizabeth op. Ze strekte haar arm naar Pierrot in zijn
zwijgende vertwijfeling en haar handen vouwend over zijn radelooze
oogen, sprak ze in fluistering:
Previous Page
| Next Page
|
|